نقد فیلم The Life List؛ همه‌چیز درباره محصول جدید نتفلیکس
همه آدم بزرگ‌ها زمانی کودک بودند، اما فقط تعداد کمی از آنها این را به‌خاطر دارند. (از کتاب شازده کوچولو)
تریبون اقتصاد_فیلم The Life List، به کارگردانی آدام بروکس و با بازی سوفیا کارسون، کایل آلن و کانی بریتون، در ۲۸ مارس ۲۰۲۵ از پلتفرم نتفلیکس منتشر شد. این فیلم اقتباسی از رمان مشهور لوری نلسون اسپیلمن است و داستان زنی به نام الکس رز را روایت می‌کند که پس از مرگ مادرش، برای دریافت ارثیه‌اش باید فهرست آرزوهای کودکی‌اش را تکمیل کند.
به گزارش فیلم نیوز، فیلم The Life List با آماده شدن الکس رز برای یک مهمانی تدارکاتی آغاز می‌شود، از همان ابتدای فیلم بازی چشمگیر الیزابت (کانی بریتون) که از ابتدا تا انتهای فیلم نقشی محوری دارد خودنمایی می‌کند. الکس و مادرش الیزابت با یکدیگر رابطه‌ای بسیار صمیمانه دارند، و قاب عکسی از الکس روی میز الیزابت همراه با بیان این مهم که الکس فرزند مورد علاقه‌اش است خود گویای این مطلب، و یک زمینه‌چینی برای بیان ادامه داستان است.
هشدار اسپویل
فیلم با انتخاب یک نقطه‌ی شروع احساسی و ملموس به سراغ مفهومی آشنا اما همواره تأثیرگذار می‌رود: مواجهه با خودِ فراموش‌شده. شخصیت اصلی داستان، در تلاش برای انجام آرزوهایی که زمانی به نظر ساده، دور از دسترس یا حتی کودکانه می‌رسیدند، وارد مسیری می‌شود که به موجب یک شوک عاطفی اتفاق می‌افتد. در این بین تنها چیزی که مادرش برایش باقی گذاشته یک پاکت‌نامه است که شامل یک لیست دست‌نوشته و یک DVD می‌شود؛ لیستی از آرزوهای الکس که در سیزده‌سالگی آنها را یادداشت کرده بود تا روزی انجامشان دهد.
این DVD حامل پیامی عاطفی از سوی مادرش است که این لیست را تکمیل کند و خود را از کلیشه‌های روزمره زندگی رها، و زندگی را به معنای واقعی کلمه زندگی کند.
الیزابت: قانع شدن هیچوقت قرار نیست ترس و درد رو از بین ببره و این رو بدون که از روی تجربه این حرف رو میزنم.
* تنها مواجهه با چالش هست که می‌تواند چالش را از بین ببرد، ممکن است در دفعات اول موفق نشویم اما بالاخره همه‌ی ما توان غلبه بر چالش را داریم، اگر یکی از شما توانسته چرا بقیه نتوانند؟ *
سوفیا کارسون در نقش الکس کارکردی قابل قبول و در عین حال زنده ارائه می‌دهد. وی سعی می‌کند با به تصویر کشیدن تناقض‌های شخصیتی، جست و خیز بین سردرگمی و جستجوی هویت ارائه، و خودش و مخاطب را به یک سفر خودشناسی دعوت کند.
کارگردان فیلم، آدام بروکس، با استفاده از نماهای نزدیک که روی چهره الکس، و جزئیات پیام‌های ضبط‌شده تمرکز دارند، به انتقال دقیق احساسات و تأکید بر لحظات حساس داستان کمک می‌کند. این نماها باعث می‌شوند که شخصیت‌های داستان برای مخاطب بیشتر قابل لمس باشند.
موسیقی متن فیلم The Life List یکی از آن عناصری‌ست که به‌صورت نامحسوس اما مؤثر، در ساخت فضای احساسی فیلم نقش‌آفرینی می‌کند. برخلاف بسیاری از آثار درام که از موسیقی‌های پرکشش و سنگین برای القای احساسات استفاده می‌کنند، این فیلم رویکردی آرام، مینیمال و احساسی دارد. موسیقی، نه در نقش تأکیدکننده، بلکه در نقش همراهی‌کننده ظاهر می‌شود.
فیلم The Life List تلاش می‌کند تا فرمی ارزشمند داشته باشد، اما آیا موفق می‌شود تا این فرم را حفظ کند؟
داستان فیلم بدون پیچیدگی‌های غیرضروری جلو می‌رود و تمرکز اصلی روی تحول درونی شخصیت است. The Life List فیلمی است با روایتی ساده اما تأثیرگذار، که با نگاهی سازنده به زندگی، ما را به یاد ارزش‌هایی می‌اندازد که در شلوغی روزمره فراموششان کرده‌ایم.
اما مشکل درست همین جاست که این طرز نگاه، بیش از حد افراطی جلوه می‌کند و همه چیز خیلی شُسته‌رفته پیش می‌رود. همین مسئله باعث می‌شود تا فیلم نتواند آن کششی که باید را ایجاد کند. اگر بخواهم این فیلم را در یک کلمه توصیف کنم، از کلمه «ساده» استفاده می‌کنم. فیلم به هدفی که دارد می‌رسد و ناگفته عیان است که از عهده انجام آن به خوبی بر می‌آید، اما انگار کارگردان آن را از صافی رد داده است. The Life List از الگویی بسیار آشنا و تکرار‌شده در سینمای انگیزشی و درام استفاده می‌کند و همین موضوع باعث می‌شود تا فیلم عنصر تازگی خود را از دست بدهد.
در بعضی از صحنه‌ها از تکنیک‌های کلیشه‌ای و قابل پیش‌بینی مانند صحنه‌های آهسته در لحظات احساسی استفاده شده است. این مورد شاید برای تماشاگران حرفه‌ای تازگی نداشته باشد و از خلاقیت کارگردانی بکاهد. استفاده از نورپردازی ملایم و رنگ‌های گرم، به فضاسازی فیلم کمک شایانی کرده است. با این وجود فیلمبرداری نتوانسته انرژی و پویایی لازم را به طور کامل منتقل کند (مانند سکانس ماش پیت) و از این لحاظ می‌توانست دقت و خلاقیت بیشتری به خرج داده شود.
مضمون و سبک پرداختی فیلم The Life List باعث می‌شود تا برخی از مخاطبان با آن همذات پنداری کنند، و فیلم سعی بر این دارد تا احساسات مخاطب را برانگیزد. اما فیلم فاقد محتوای عمیق و پرداخت شده است و همین امر باعث می‌شود تا فیلم حالتی تصنعی پیدا کند.
فیلم The Life List آن کششی که باید را در مخاطب ایجاد نمی‌کند و مضمون فیلم به نوعی سطحی و ایده‌آل گرایانه بیان شده و موجب آن است که آنچنان ساختار و شالوده قوی‌ای نداشته باشد. همانطور که پیش‌تر عنوان شد بازی بازیگرانی چون الیزابت (با بازی کانی بریتون) با بازیگری گرم و تاثیر گذار خود کمی از کمبود عمق و محتوای فیلم می‌کاهد.
فیلم The Life List به‌عنوان یک درام احساسی و الهام‌بخش معرفی شده، اما نتوانسته است از کلیشه‌ها فراتر رود.
این فیلم سعی می‌کند تا حاوی پیامی ارزشمند باشد و با مخاطب به خوبی ارتباط برقرار کند، که از این نظر تا حدی موفق عمل می‌کند اما فیلم از حیث فیلمنامه ضعیف عمل می‌کند، و نمی‌تواند خود را از بند کلیشه‌ها رهایی دهد و با توجه به کارگردانی و فیلمبرداری نسبتاً خوب آن، و بازیگری خوب بازیگرانی چون کانی بریتون کمی از این ضعف را می‌پوشاند.
The Life List فیلمی نیست که در یاد مخاطب باقی بماند، اما پیامش در یاد مخاطب باقی خواهد ماند. از اینرو فیلمی است که اصطلاح رایج «ارزش یکبار دیدن دارد را» تداعی می‌کند.
